Moje miejsce.

Mieszkam w domu na skraju miasta. Dostałem go w spadku po dziadkach. Po wielu wahaniach zamieszkałem w nim, gdy stało się oczywiste, że ostatecznie zostanę tu dłużej niż pół roku. Dostałem propozycję zamieszkania w służbowym mieszkaniu, ale wolałem przeprowadzić się na swoje, poczuć, że zapuszczam tu korzenie, zamiast stale siedzieć na walizkach. Chociaż bardzo lubiłem moją pracę, nie chciałem żyć nią przez całą dobę. Bywały takie chwile, kiedy dobrze było wyjść i zamknąć za sobą drzwi z nadzieją, że telefon nie zadzwoni przynajmniej przez kilka najbliższych godzin.

Dziś odrzuciłem wszelkie propozycje wyjścia do miasta. Wróciłem do domu i otworzyłem drzwi. W środku było duszno. Otworzyłem okna na oścież i wyjąłem piwo z lodówki. Nie miałem ochoty iść do pubu, mimo to chciałem się napić. Zdawszy sobie sprawę jak bardzo, wstawiłem piwo z powrotem do lodówki i nalałem sobie dżinu z tonikiem. Wrzuciłem do szklanki kruszony lód, dodałem kawałek cytryny i usiadłem przy małym, drewnianym stole w ogrodzie za domem.

Z ogrodu widać łąkę i las i chociaż widok nie jest tak spektakularny jak ten z okna mojego pokoju w rodzinnym domu, nie jest też odstręczający.
Niespiesznie wypiłem dżin, zrobiłem sobie omlet i zjadłem w ogrodzie. Siedziałem przy drewnianym stole i patrzyłem, jak na niebie nieśmiało pokazują się pierwsze gwiazdy.

Siedziałem, dopóki niebo nie nabrało barwy ciemnego indygo i dopóki nie upstrzyły go migotliwe punkciki gwiazd, plamki dawno już martwego światła.